Założeniem Terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach (TSR) z angielskiego Brief Solution Focused Therapy (BSFT) nie jest samo rozwiązanie problemu, ale poszukiwanie najbardziej optymalnego rozwiązania dla sytuacji, w której klient się znalazł (solving problem vs creating solutions). TSR można z pewnością zaliczyć do terapii ustrukturalizowanych. 
Punktem wyjścia w terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach jest przekonanie, że to właśnie klient, który zgłasza się o pomoc, sam wie, co jest dla niego najlepsze i czego mu potrzeba.

To nie terapeuta wyznacza cele terapii tylko sam zainteresowany i to on podaje sposoby, które mogłyby rozwiązać problem, z którym przyszedł. To klient ma odpowiednie kompetencje do rozwiązywania trudności, które stanęły mu na drodze. Psychoterapeuta jest tylko narzędziem, dzięki któremu osoba potrzebująca pomocy osiąga swój cel.

W trakcie terapii, która polega na rozmowie, szuka się mocnych, dobrych stron pacjenta i rozwiązań kłopotów. Zazwyczaj nie analizuje się przyczyny problemów, a także ich istoty trudności. Nie odwołuje się także do przeszłości i ważnych, minionych wydarzeń. Terapeuta pozwala spojrzeć na problem zawsze z kilku perspektyw. Nawet małe zmiany powodują wywołanie dużych zmian. Zazwyczaj to klient jest ekspertem swojego życia. Potrzebuje on jedynie pomocy i wskazania odpowiedniej drogi. 

Filozofia centralna TSR to między innymi:
 

​

Jeśli coś działa, rób tego więcej.
Jeśli coś nie działa, rób coś innego.
Jeśli coś się nie zepsuło, nie naprawiaj.
 

Wykorzystywane techniki terapeutyczne w terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach to między innymi:

​

• Praca na zasobach (zaczyna się od rozmowy wolnej od problemów, czyli ukazania pacjenta jako osoby z wartościami, talentami, sukcesami, zainteresowaniami itp. Kolejny etap to komplementowanie, ze względu na radzenie sobie z problemami wykorzystując swoje własne zasoby osobiste).

• Określenie celu terapii (należy ukazać obraz preferowanej przyszłości, której pacjent oczekuje).

• Skalowanie (klient powinien umieścić siebie w skali od 1 do 10, gdzie 1 oznacza najgorszy wyobrażalny stan, a 10 największy).

• Pytania o wyjątki (należy docenić starania,  których pacjent podejmował się w przeszłości).

• Dokonywanie wyborów (należy stale określać kolejne „małe kroki” muszą one być konkretne). 

​

Jeśli takie metody pracy Ci odpowiadają – nie czekaj. Skontaktuj się ze mną, by uzyskać fachową pomoc.